






Sivert Høyem - Madrugada
Σπανίζουν οι νύχτες που έχω το θάρρος να φτάσω στον βυθό, ως το δωδέκατο χτύπημα, ως τη δωδέκατη πληγή, ως τη δωδέκατη ανάμνηση.. Τότε επιστρέφω στον επίπεδο χρόνο· συνδέομαι, επανασυνδέομαι, επιστρέφω κοντά στους ζωντανούς, μέσα στη ζωή. Για να ζήσω, πρέπει πάντα να προδίδω φαντάσματα..






Ζούμε κάθε νέα ζωή σαν έργο που παρέρχεται: μόνο που η ζωή κληροδοτεί στη ζωή όλα τα νωπά χνάρια της. Όλο και πιο παθιασμένη με την αυστηρότητά της, η πράξη επανέρχεται στις προθέσεις και στις συνέπειές της, και συμπληρώνει εκείνο που δεν περατούται ποτέ. Και οι γενναιοδωρίες μεγαλώνουν στα έργα μας και πολλαπλασιάζονται μέσα μας!.. Κατά την εποχή των αρχαίων κόσμων, όποιος μας είδε, ευπαθή άργιλο και πειθήνιο πηλό, να σέρνουμε στη γη μια αρχαία ψυχή, θα μας αναγνώριζε τάχα κάτω από τις μεγάλες πνοές;.. Ερχόμαστε από μακριά με το χλιαρό αίμα μας.. και να που είμαστε η πτερόεσσα Ψυχή και η Σκέψη μέσα στην Καταιγίδα!..
* Η Εποπτεία της Στιγμής, Γκαστόν Μπασελάρ, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1997
..Listen Good, Read Well, Feel Better..